SEÑOR, O TEU AMIGO ESTÁ ENFERMO

Esta mañana fallecía en A Coruña Manolo, el párroco de Santa Margarita, después de una enfermedad que lo consumió poco a poco. Ahí va la reflexión de nuestro amigo Andrés.

"Señor, o teu amigo está enfermo"

A Manuel Trillo, párroco,

á súa familia e á comunidade parroquial de Santa Margarida

Desde hai cousa dun mes, un bo amigo e compañeiro, padece na propia carne a pobreza radical do noso ser e vese sometido á impotencia fronte a un corpo que se declara incapaz. Por esta razón, non podo deixar de remoer interiormente aquelas palabras do aviso que Xesús recibiu de parte das irmás de Lázaro de Betania: -Señor, o teu amigo está enfermo (cfr. Xn 11).
Cando unha persoa cae presa dunha enfermidade grave, toda a familia empeza a enfermar con ela. Organízanse as quendas de acompañamento, a solicitude nas visitas aos especialistas, adáptanse os horarios de traballo, sacrifícanse horas de sono e de vagar: unha lazada agarimosa de solidariedade empeza a rexer no fogar do enfermo. Non falta algún enfermo que considera insoportable ou inxusta esta situación, porque sempre nos parece que somos nós os que temos que ser produtivos e non acertamos a ver a estraña pero marabillosa rendibilidade dunha familia que nos coida, atende, e padece connosco.
A tentación da suficiencia e maila incapacidade de asumir a dependencia poñen a proba a nosa madurez humana e a nosa fe de cristiáns. Tamén a nosa paz na doenza. Certo que a dependencia, a persoal e radical limitación fronte á vida, é a lección máis dura e difícil que os humanos –dunha ou doutra maneira- acabaremos aprendendo.
A tentación da suficiencia supérase máis facilmente cando nos deixamos querer. Isto consiste na delicada aceptación, agradecida e humilde, dos servicios que nos fan, do amor con que nos atenden. Deixarse querer é unha delicada maneira de amar e de aportarlle dignidade ao próximo. Non ten nada que ver co egoísmo calculador e interesado. Os autosuficientes pagan, os humildes agradecen.
Cando é un párroco o que enferma gravemente, toda a comunidade parroquial sente e com-padece, tamén en carne propia, a proba da limitación e dependencia do irmán que a preside. Escribo adrede “en carne propia”, porque unha comunidade eclesial defínese, tamén, como “carne de Cristo” e, aínda que pareza teórico ou esaxerado, aquí ten toda a súa aplicación a ensinaza de san Paulo na Carta aos corintios: “cando un membro do corpo padece, todos padecen con el”. A comunidade responde, como lle cómpre, igual ca unha familia. A inhibición, pasividade e inercia que aparentemente lastran as nosas freguesías ceden paso ao compromiso explícito, á colaboración e axuda desinteresadas. Sen embargo, a comunidade reséntese, nota un baleiro moi sensible, unha palabra silenciada, unha presencia ausente, un rostro familiar que se vai desdebuxando da vida cotiá e que se bota en falta.
En Betania, o fogar de Lázaro, de Marta e de María, era a casa da amizade. Así tamén cada familia e cada comunidade eclesial. Por iso, xunto coas palabras do recado que recibiu Xesús, “Señor, o teu amigo está enfermo”, os seus discípulos temos que escoitar tamén atentamente a súa resposta:
-Esta enfermidade non é para a morte, senón para a gloria de Deus, a fin de que por ela se glorifique ao fillo de Deus (Xn 11, 3-4).